U Szturmowskich. Unijną szosą przez Płociczno

niedziela, 25 maj 2014

REPORTAŻ. Trzy lata temu robiliśmy tutaj reportaż na temat miejscowości, ceny ziemi i w ogóle ziemi, której - jak mówili bohaterowie tekstu - się nie sprzedaje, bo to nasza matka. Dzisiaj pokazujemy, co się zmieniło u Szturmowskich po budowie unijnej szosy do Starej Kiszewy. (materiał z lipca 2006 r.) Trzy lata temu odwiedziliśmy w Płoczicznie Szturmowskich, jedyną rodzinę rolników w Płocicznie, mieszkającą w skromnym obejściu stojącym przy brukowej, pnącej się do góry drodze. I w niezwykle ciekawym miejscu, bo w środku Zielonej Doliny, na przesmyku pomiędzy dwoma jeziorkami. Jak kupowaliśmy ziemię Wówczas Edmund (1927 r.) i Franciszka Szturmowscy, seniorzy rodziny (on – daleki krewny przedwojennego posła na sejm Piotra Szturmowskiego z Jaroszew) oraz synowa Krystyna (mąż Krzysztof pracuje na PKP) zawzięcie bronili swoich 12 hektarów ziemi klasy szóstej do zalesiania przed sprzedażą (pozorowaliśmy zakup za 25 złotych za 1 metr kwadratowy). „Szósta klasa, piachuder – mówili Szturmowscy - ale zawsze coś daje. Co daje? Otóż pszenżytko i siano, by utrzymać dwie krowy, karmę dla 20 niosek, 20 młodych kurcząt, 14 kogutów, 15 kaczek. Tyle daje, żeby siedmioosobowa rodzina była samowystarczalna (15 jajek dziennie, mleko, mięso, a kury nieraz się sprzedaje sąsiadom). A my kusiliśmy: „Ten wasz piachuder tu, w Płocicznie, jest jak złoto. W Borzechowie metr kwadratowy kosztuje z 10 złotych, w Osieku z 10, w Ocyplu ze 20, w Długiem, wsi w Borach Tucholskich 25. Tu – według nas – też metr powinien kosztować ze 25. To kraina marzeń. Za hektar daliby wam 250 tysięcy złotych.” „Sprzedałbym, ale bardzo mało i jak by było już bardzo źle. I tak te pieniądze szybko przelecą – bronił swego pan Edmund. – ...Łatwo sprzedać, ciężko później kupić. Zresztą ziemi się nie sprzedaje, bo jest jak matka.” Z góry Dzisiaj Płociczno, tę niezwykłą, chyba najbardziej malowniczą miejscowość w powiecie, widać z góry jeszcze lepiej niż te kilka lat temu. Zbudowano szosę, która połączyła Płociczno z Chwarznem, w szerszym ujęciu – gminę Kaliską z gminą Stara Kiszewa, a w jeszcze szerszym – powiat starogardzki z powiatem kościerskim. Szosa wznosi się od kościoła szerokim łukiem i już wysoko staje się doskonałą platforma widokową. Można z niej obserwować jak położonej na dłoni wsi szczegóły codziennego życia, na przykład – jak teraz, kiedy na tej szosie stoimy - dzieciaki kąpiące się w dwóch jeziorkach, dwie pasące się krowy Szturmowskich (we wsi było kiedyś ich czterdzieści), jakiś samochód jadący w stronę Wygonina. Widać też to niezwykłe usytuowanie gospodarstwa Szturmowskich na grobli, pomiędzy jeziorkiem Płociczno Duże i Płociczno Małe. Ruch nie przeszkadza Zajeżdżamy do Szturmowskich. Podobnie jak i wtedy są starsi państwo, jest Krystyna, dzieci, nie ma męża, który wstaje przed piąta rano, by dojechać do PKP do Tczewa, gdzie jest manewrowym. - I podoba wam się ta nowa szosa? Pytamy, bo niektórzy radni z Rady Gminy Kaliska obawiali się, że zburzy wspaniały spokój Płocziczna. - Podoba się, bo wcześniej i tak był ruch – mówi pani Krystyna. - Wcześniej koło naszego podwórka jeździły pragi. - Pragi? A co to takiego? - Samochody przewożące przez wioskę drewno. Ciężarowe. Pragi, tak je nazywaliśmy. Teraz ruch jest na poza wioską i nie przeszkadza. - A ten ruch jest duży? - Samochodów jeździ gdzieś z dwieście pięćdziesiąt, a wcześniej przez wioskę jeździło ponad sto – szacuje Edmund Szturmowski. - Dwieście pięćdziesiąt na godzinę czy na dzień, panie Szturmowski? Chwila przerwy. Pan Edmund coś tam sobie oblicza. W tym czasie dochodzi do nas intensywne gruchanie gołębi. - Godzina, dzień... Niech pan napisze na dobę – w końcu ostrożnie mówi. Zapisujemy – dwieście pięćdziesiąt na dobę. - I jest wielki ruch rowerowy i pieszy – dodaje pani Krystyna. - Sama sobie jeżdżę. - Do Starej Kiszewy? - Nie. No tak, to już inna stolica gminy i nie ma interesu. Ktoś źle wyprojektował Szosa została zbudowana w ubiegłym roku. Nowy odcinek od kościoła w Płoczicznie do Chwarzna. Liczy około 4 kilometry. Nawierzchnia idealna, piękne meandry i wzniesienia pod Płocicznem, trudno więc się dziwić, że podoba się rowerzystom. Trochę szkoda, że idzie przez las, gdzie rosły grzyby, nawet rydze. Teraz nie będzie już czego zbierać. Zadepczą. - Ale jak tam na grzyby nie chodziłam – zauważa pani Krystyna. - Mam inne miejsca. - Ludzie dawali pod tę szosę swoją ziemię – mówi Szturmowski. - To znaczy na początku jedne chcieli dać, drugie nie chcieli, ale w końcu dali. Najwięcej ziemi było naszej... Jeszcze nie zapłacona. Mówią, że zapłacą, jak się rozliczną z Unią. - A panu ta szosa się podoba? Wieś była spokojniutka, a teraz stała się przejazdowa. - Podoba się. Tylko że ona miała iść dalej za wsią. Ktoś ją źle wyprojektował i idzie bardzo wysoko tuż za Płocicznem (nawet usypali jeszcze ziemi, jakby nie było dość wysoko). I jest ostry zakręt koło krzyża. I bardzo ostry podjazd z tej starej drogi brukowej. Można to było zrobić dużo lepiej. Chłopak z zerówki by to lepiej zrobił. - Rzeczywiście jest usypane i zrobiło się jeszcze wyżej, ale za to jaki z tej szosy widok... - A jak jest ulewa, to z góry na naszą ziemię jaki piasek wali... Ale dobrze, że jest. Turyści tylko jeżdżą w ta i wew ta. - Krowom to nie przeszkadza. Ile ich macie? - Nadal dwie... Mam też rower – zaskakuje nas pan Edmund (przypomnijmy – rocznik 1927). - Rower elektryczny, sam jeździ. Wyczytałem w gazecie, kupiłem w Starogardzie. Znowu chwila ciszy i znowu słychać, jak gruchają gołębie. Widać, że Szturmowski lubi stopniować napięcie. - No to już go wam pokażę. Sam jedzie Po chwili starszy pan przyprowadza rower. Prawie niczym nie różni się od zwykłego roweru. Tyle że ma grubą tylną oś koła i wyraźnie miejsce na jakiś zbiornik za siodełkiem. Do ręki dostajemy obszerną instrukcję obsługi. Wynika z niej, że to pojazd o napędzie elektrycznym, ale można go też go przestawić, jak ktoś chce pomachać nóżętami, na napęd nożny. Szturmowski zostawia na chwilę rower i przynosi baterię. Teraz wyjaśnia, że można ją ładować trzysta razy, a potem się zużywa. W sumie można na jednej baterii jeździć kilka lat. Wsuwa baterię, podłącza i uruchamia rower podnosząc tylne koło do góry. Faktycznie, samo się kręci. - Drogi był. Teraz tanieją. I będą coraz popularniejsze. W Kaliskach są już takie dwa. - I jeździ pan? - No pewnie – śmieje się pani Krystyna. - Teść jeździ do Kalisk, do Zblewa, do Bytoni do brata, wszędzie, gdzie trzeba. Pan Edmund, jeden z najstarszych rowerzystów w naszym powiecie, a być może najstarszy na rowerze elektrycznym, odprowadza nas do furtki. A pani Krystyna na do widzenia zauważa, że przez tę szosę zapewne wzrośnie zainteresowanie działkami, i ich też. Tak, będą mieli pod zabudowę. Niewiele, bo na skłonie pod szosą. Czyżby doszli do wniosku, że ten piachuder trzeba sprzedać i skończyć z gospodarką? Gdzie tam! Nawet jak to sprzedadzą, zostanie im blisko 10 hektarów ziemi uprawnej. Tadeusz Majewski Zdjęcia: 1. Widok z unijnej szosy na Płociczno. Lewa strona wsi z jeziorem Płociczno Małe. Fot. Dorota Skolimowska. 2. Widok z tego samego miejsca na jezioro Płociczno Duże i groblę z gospodarstwem Szturmowskich. Fot. Dorota Skolimowska 3. Pan Edmund demonstruje elektryczny rower. Fot. Tadeusz Majewski. 4. Pani Krystyna lubi jeździć unijną szosą rowerem. Fot. Tadeusz Majewski Za magazynem Kociewiak - dodatek do piątkowego wydania Dziennika Bałtyckiego.

 

wstecz