Niestety, prawie wszystkie drzwi były zamknięte, a na klamkach bądź w sfatygowanych skrzynkach na listy widać było pliki dużych i groźnych kopert, przede wszystkim z napisem ENERGA! Jedyny obecny w mieszkaniu i całym budynku ponad 80-letni pan Marian niestety ma okna z widokiem na południe, na wyższą uczelnię. Mimo to wciągnął mnie do środka i pokazał puste oczodoły żyrandoli.

- Jak to jest, że ENERGA przysyła mi ciągle takie same kwotowo rachunki za prąd, kiedy, jak pan widzi, nie mam prądu? - zapytał, znacząco pukając się w czoło.
- Jest to rzeczywiście zaskakujące - odparłem.
Po chwili pan Marian jeszcze bardziej zbił mnie z tropu wskazując na worki z węglem.
- Muszę je dźwigać na to drugie piętro, a mam już swój wiek. A obok, półtora metra przy domu, jest ciepłociąg. I ONI nie są zainteresowani podłączeniem. To jest, proszę pana, XXI wiek. Ludzie już od dawna chodzą po księżycu, a ja noszę węgiel. Czy pan to sobie wyobraża? I mówią, że jest lepiej niż za komuny.

W zamian za wysłuchanie tych historii pan Marian wziął mnie jak dziecko za rękę i poprowadził na strych.
- O tu, niech pan wejdzie na drabinkę i podniesie tę klapę. Będzie pan mógł wejść na dach.

Z pewną obawą, ale wszedłem. I porobiłem zdjęcia. Budynków po hucie szkła i okolicznych też.
Przez 2 lata śledziłem dramat huty szkła na forum: praca do kitu czyli mobbing i nie tylko. Być może śledziła go również na tym forum stojąca po drugiej stronie ulicy PIP-a (Państwowa Inspekcja Pracy). Ale to, co tam się działo i co doprowadziło do upadku tę w końcu XIX-wieczną manufakturę, jest już całkowicie nieważne. Obecnie obiekt został wystawiony na sprzedaż. Na podwórku ludzie ze Specjalami w dłoniach powiedzieli, że Kawaler Orła Białego Tadeusz Wrześniak chce za niego 2,6 mln zł. W Krośnie hutę szkła przerobiono na muzeum, gdzie turyści obserwują, jak powstaje szkło i rozmaite szklane cacka, jakie zresztą artyści szkła sprzedają na pamiątkę na tamtejszym ślicznie zrewitalizowanym rynku. W Starogardzie mamy kolejny poprzemysłowy pustostan, nie do pomyślenia w Tczewie. Dlatego należy stwierdzić, jak napisano na wstępie - lata świetlne, niestety.
Wśród zdjęć jedno przedstawia hutnika bodajże ok. 2002 r.

Tadeusz Majewski

Zdjęcia hutnika: Lech Zdrojewski