Stawy powysychały, więc w konsekwencji nie ma żab. Na suchą ziemię nie chcą wypełznąć robaki. Cóż, takie lato – nie ma na co zapolować. Wojtek stoi na dachu chlewika ("na chliwie", jak mówi gospodarz - z gwary kujawskiej i południowych), bacznie obserwując podwórze. Ma do wyżywienia dwa dzioby w gnieździe na słupie u sąsiada.

Gdy wychodzi Pan Stanisław i woła "Woojtek!", bocian ochoczo sfruwa, staje i czeka koło studni. Pan Stanisław rzuca mu kawałki kiełbasy. – Kaszankę też lubi, nie tknie wędzonego – zauważa. – Dziwne, że w takie słupy z gniazdami nie uderzają pioruny – zastanawia się.
Kury, kaczki, gęsi i wszelki inny drób w ogóle nie zwracają na to zdarzenie uwagi, tak są zajęte tym, co w trawie – istna kurza stopa, jak ładnie mawiał Tomasz Witkowski, choć nikt ne wiedział, co miał na myśli.
Wojtek łapie żarcie i po chwili wahania odchodzi dostojnym krokiem. W cieniu jak wódz indiański paraduje indor, strosząc pióropusz i z oburzeniem potrząsając fioletowymi brodawkami brody. Tylko on w tej lipcowej sielance bulgocząc niczym czajnik ciągle kłóci się z gęsiami... Ciecholewa!

Tadeusz Majewski - z Faceboka